Mekan, görünür/görünmeyen iletişimsel olabilen çokluk düzlemidir. Çokluğun gerektirdiklerinden olan ‘’açılırlık hali’’ ise doğası gereği kendinden var olmaktadır. Mekanın ‘’açılırlık hali’’, özne-nesne/nesne-özne düzleminde okunabilirliğe kendisini açmaktadır. Bu bağlamda, mekanın açılımı üzerinden mekânsal potansiyellerin izlerinin görülebilir olduğu söylenebilir. Döneminin en önemli ressamlarından olan Picasso, gerçekliğin kendinde olan yansımasını eserlerinin içine gizleyerek böyle bir görünebilirliği oluşturmaya çalışmıştır. Ayrıca, Picasso’nun var etmeye çalıştığı bu gizlilik ardındaki görünebilirlik, resimlerini birer araştırma alanı olarak özneye açmanın bir yolu olmaktadır. Picasso’nun ‘’resimlerim sadece benim vermek istediklerim’’ ifadesi de, açık olma halini var ettiğinin bir iması olarak düşünülebilir. Açılır mekanın okunabildiği araştırma alanı ise, resimle karşılaşan her bedenin var ettiği bir mekandır ve bu mekanın içinde, her beden ile değişen ve sonsuza uzanan bir ‘’değişimleşme’’ düzlemi oluştuğu söylenebilir. Açılırlık düzlemini yorumlamak ise, belki de tam olarak mutlak tanımlamayı hiçbir zaman tariflememiş olacaktır. Potansiyeli zaten değişken olmasında var edebilen bu mekan, çalışma kapsamında ele aldığımız nokta da bir değişime uğramıştır ve bu durum, bizlere mekanın çokluk düzleminde kendini var ettiğini, ele alınan her mekanda çokluk düzlemi üzerinden yorumlanabilir olduğunu söylemektedir. Çalışma kapsamında, potansiyel izlerin var olabildiği ve de Picasso’nun resimlerini oluştururken yöntem olarak seçtiği açılırlık halinin, bütün ve parça ilişkisi açısından onun resimlerindeki mekan üzerinden okunması hedeflenir. Aynı zamanda çalışma, Picasso’nun açılır halinde var ettiği mekanın sadece bir ve mutlak olmayan yorumlanması olmayı amaçlar.
Anahtar Kelimeler: Açılırlık Hali, Mekan, Potansiyel, Özne-Nesne İlişkisi
|
